Kazimierz Pochwalski (1855-1940) z krakowskiej rodziny wielu pokoleń malarzy o tym nazwisku, prawnuk Marcina (1740-1800), syn Józefa Kaspra (1816-1875), brat Władysława (1860-1924), ojciec Józefa Mikołaja (1888-1963), stryj Stanisława (1896-1959) i Kaspra (1899-1971), dziadek Barbary (1934-2002).

    Studiował u Jana Matejki w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, w Akademii Monachijskiej, w Wiedniu i w Paryżu. Podróżował do Grecji, Włoch, Turcji i Egiptu. Ponad 25 lat mieszkał i tworzył w Wiedniu, gdzie od 1894 do 1918 był profesorem wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych. W roku 1919 powrócił do rodzinnego Krakowa. We wczesnej twórczości Kazimierz Pochwalski malował obrazy rodzajowe i pejzaże, szybko jednak ujawnił się jego wybitny talent portrecisty, i temu malarstwu poświęcił się później niemal wyłącznie. Tworzył portrety realistyczne, a nawet naturalistyczne, w których w niezwykły sposób potrafił uchwycić fizyczne podobieństwo modela, wydobywając równocześnie jego cechy psychiczne. Pozostał wierny tradycyjnemu stylowi, nie poddając się wpływom nowych prądów w sztuce. Był twórcą niezwykle płodnym i pozostawił wielką liczbę portretów. W okresie wiedeńskim namalował kilka wizerunków cesarza Franciszka Józefa, tam też powstało kilkaset portretów przedstawicieli elit monarchii habsburskiej, arystokracji austriackiej i polskiej. Jest autorem licznych portretów profesorów, zwłaszcza Uniwersytetów Jagiellońskiego i Jana Kazimierza.