| Studia rozpoczął w
1816 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim, początkowo od
nauk matematyczno-przyrodniczych, lecz już w roku 1817
zaczął uczęszczać do Szkoły Rysunku i Malarstwa (w 1873
przekształconej w Szkołę
Sztuk Pięknych). Jego nauczycielami byli: Józef
Brodowski, Józef Peszka i Franciszek Ksawery Lampi.
Naukę kontynuował w Akademii św. Łukasza w Rzymie i
Akademii Weneckiej. Był wielbicielem Rafaela,
kontaktował się z malarzami z kręgu nazareńczyków.
Przyjaźnił się z Adamem Mickiewiczem i Juliuszem
Słowackim. W końcu lat dwudziestych pracował jako
portrecista dla Potockich w Łańcucie i Czartoryskich w
Puławach. W 1831 roku został mianowany w profesorem w
swojej macierzystej szkole i nauczał w niej do 1857
roku. Wprowadził do programu szkoły m.in. studium z
żywego modela. Kilkakrotnie wyjeżdżał za granicę.
Wystawiony w Salonie Paryskim w 1844 obraz Machabeusze przyniósł
mu, jako pierwszemu polskiemu artyście, złoty medal.
Temat zasugerował mu Adam Mickiewicz, mówiąc: "Weź Pismo
Święte i znajdź coś podobnego do położenia kraju
naszego. Poszukaj w Machabeuszach". Obraz nawiązuje do
bohaterskiego epizodu z historii żydowskiej - powstania
Machabeuszy w obronie wiary przodków (lata 175-164 przed
nar. Chr.). Wojciech Stattler borykał się z problemami finansowymi. Przeniesienie się ok. 1870 roku do Warszawy nie poprawiło sytuacji. Odmówił jednak namiestnikowi Fiodorowi Bergowi przyjęcia zamówienia na 50 kopii portretu cara. Malował głównie obrazy o tematyce religijnej, także ołtarzowe oraz wiele portretów. Rzadziej tworzył akty i obrazy historyczne. Był nauczycielem m.in. Aleksandra Kotsisa, Artura Grottgera i Jana Matejki. |
