| Syn Juliusza Kossaka.
Studiował w
Krakowie, Monachium i Paryżu. Od 1916 prof. Szkoły Sztuk Pięknych w
Warszawie.
Twórczość Wojciecha Kossaka ukształtowała się pod wpływem twórczości
ojca
i Józefa Brandta. Malował cieszące się wielką popularnością sceny historyczne i batalistyczne (głównie z wojen napoleońskich i Powstania Listopadowego), rodzajowe, o tematyce wojskowej i portrety. Wykazywał w nich temperament i niezwykłą łatwość szybkiego malowania (świetne przedstawienia koni), która z czasem przekształciła się w manierę. Główne dzieła: Olszynka Grochowska (1866), Śmierć Sowińskiego (1892), Palenie sztandarów (1896), Ułańskie zaloty (1898), Bitwa pod Kircholmem (1928) oraz panoramy - Racławice (1892-94, m.in. z Janem Styką) i Przejście przez Berezynę (1895-96, m.in. z Julianem Fałatem). |
(Encyklopedia Powszechna PWN, Warszawa 1974)
